A Iriña
Nacín fai moito tempo… pero pronto deixarei o lugar.
Xa que temo que o
home destrúa o que a natureza fixo con agarimo e tan fermoso; despois de moito
tempo, as cousas xa non son o mesmo; tiña area, tiña pedra como reboliños, alí tiña
animais e plantas e nos veráns compartía a praia con outra xente, e disfrutaba
con eles xogando, acotaban a praia e a repartíamos. Agora a praia e vella, e
sen folgos, porque ninguén se ocupa dela, a praia quere mandar un pequeno
grito; un SOS para que a axudemos, e que non pode máis,
- Non teño xa area, nin fina nin gorda, na miña praiña,
está todo desaparecendo. No meu fondo puxeron
uns cravos, eles chámanlles pilotes, e alí eles amarraran os seus barcos, e eu
como praia ficarei, xa non teño un lugar onde estar,a area, todo desaparece;
polo poder dos cartos, eu perdo o meu
sitio.
Bótateme unha mán,
por favor!!!!! Axudádeme!!!!!!!!!!!!!!! Loitemos xuntos!!!!!!!!!!!!
Eu non quero
acabar así, soa olvidada, eu quero que ti mandes esa sinal, para ensinar a
xente a protexer e coidar as nosas praias, líbranos das xentes sen escrúpulos,
e do capital e do sen sentido de acabar coa costa, por un puñado de cartos.
Esta é a historia dun pobo contado polas areas e as
pedras das praias, que son como as veas do pobo, se o sangue non corre por
elas, pouco duraremos, non nos queda tempo para arranxalo.
Nos podemos cambialo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ti podes axudarnos firma a petición en Change.org
Contacta co noso Facebook
Entre todos poderémolo
trocar,
No hay comentarios:
Publicar un comentario